محبت ...
به نام حضرت دوست - که هر چه داریم از اوست
کلا محبت مقوله جالبیه و جای فکر زیاد داره.
یکی از چیزای جالبی که جدیدا بهش برخوردم اینه که گاهی چقدر یه فردی رو دوست داریم، ولی تا ازش دور نشیم و یا حتی احساس دوری نکنیم شدت محبت رو احساس نمی کنیم. خب این حرف معروفیه ولی تا حالا تجربه اش نکرده بودم.
چند وقت پیش به دلایل ناهنجاری مجبور شدم به دوری از دو تا از دوستای نزدیکم فکر کنم. خوب رابطه خوب و نزدیکی دارم با جفتشون، ولی شدت محبتم بهشون رو فقط وقتی فهمیدم که دنیای بدون اون ها رو برای خودم تصور کردم. به طور خیلی قابل توجهی، زندگی نچسب و نامفهوم می شد.
بعد از این اتفاق تازه به فکر این افتادم که چقدر یه سری ها رو دوست دارم و چقدر نیاز به رابطه عاطفی متقابل باهاشون دارم.
یه نکته جالب دیگه این بود که مجبور شدم به این فکر کنم که واقعا برای چی این دو تا دوستم و دوست های دیگه ام رو دوست دارم. روابطم رو دسته بندی کردم تا حدی، و خب حالا می دونم علت وجود این محبت ها چیه و میتونم تصمیم بگیرم که در شرایط مختلف آیا باید روابط هایم رو نگه دارم یا نه!
نکته اخلاقی کلیش این که کلا تفکر چیز خوبیه! :)
نکته اخلاقی جزءیش هم اینه که کلا خوبه آدم بدونه با هر کسی برای چی رابطه داره و واقعا چقدر طرف رو دوست داره!
نطق کافیه!
